Dank aan Antoon Diemel (2)
.......heb ik tesamen met een vriend die reis nogmaals gemaakt en wij wilden weer bij dit boerengezin de nacht doorbrengen en eventueel opnieuw voedsel kopen. Maar toen wij bij de boerderij kwamen, was daar slechts een enorm gat. De nacht na ons vorig verblijf had een V1 zijn start niet doorgezet en was op die boerderij terecht gekomen, waarbij het hele gezin is omgekomen. Wij hebben bij anderen voedsel gekocht en gingen terug naar Utrecht.
Bij de IJsselbrug bij Deventer kregen wij moeilijkheden met Landwachters die daar de passanten controleerden. Na veel gepraat en het afstand doen van een deel van ons voedsel mochten wij doorgaan. Ik was op dat moment 15 jaar en veel jongens van die leeftijd werden gedwongen om voor de Duitsers te gaan werken. Wij zijn behouden in Utrecht aangekomen.
Toen mijn vader over onze ervaringen bij de IJsselbrug hoorde zei hij dat ik niet thuis kon blijven. Hij werkte bij Douwe Egberts in Utrecht en daar was tegen het personeel gezegd dat er een mogelijkheid was om kinderen naar Friesland te sturen en onder te brengen in gezinnen van personeel van Douwe Egberts uit Joure. Hij heeft mij daarvoor opgegeven en op een avond moest ik naar de fabriek in Utrecht. Daar stond een truck met oplegger klaar van de firma Libra, welke ’s nachts van Joure naar Utrecht en terug reed om ingrediënten voor de surrogaat koffie en andere producten te brengen. Daar waren nog een aantal jongens en meisjes aanwezig, die ook mee zouden gaan. In de oplegger stonden lege theekisten. Toen het tijdstip om te vertrekken was aangebroken werden wij ieder in een theekist gestopt. Op dat moment wist ik niet waar dit voor was, maar nu realiseer ik mij dat dit gedaan werd om niet door de oplegger geschoven te worden bij het nemen van bochten en zo. In Joure aangekomen kregen wij iets te eten en drinken en kwamen de gastgezinnen om hun logé op te halen. Er was een voorkeur uitgesproken voor een jongen of een meisje, maar dat klopte niet allemaal en dus werd er wat geschoven met de uitgifte. Uiteindelijk bleef ik over en was er nog een adres in St. Nicolaasga. Een vertegenwoordiger van dat gezin was niet aanwezig maar zij hadden een buurman gevraagd om de logé mee te brengen. In het gezin had men gerekend op een meisje want er zou nog een loge uit Amsterdam komen en dat was ook een meisje.
Met de buurman naar St. Nicolaasga en bracht hij mij bij de bewuste familie. Die stonden wel even raar te kijken dat er een jongen kwam, maar na overleg kreeg ik toch toestemming om te blijven.
Er moest met spoed de nodige voorzieningen voor een slaapplaats worden getroffen want men had wel een tweepersoonsbed dat gereserveerd was voor twee meisjes maar geen eenpersoonsbed voor mij. De timmerman aan de overkant werd ingeschakeld en die zorgde voor een bed. Het gezin waar ik terecht kwam bestond uit vader (Heit), moeder (Mem), 3 jongens en een meisje. Heit, zoals hij door mij ook genoemd werd, was van huis uit slager, maar op last van de Duitsers had hij zijn zaak moeten sluiten en was toen als arbeider bij D.E. begonnen.
Ik werd daar in het gezin als een zoon opgenomen en heb daar een fijne tijd gehad. Zoals ik thuis gewend was heb ik ook in dit gezin de nodige hulp verleend, dat in dankbaarheid werd aanvaard.
Tot op heden hebben wij, mijn vrouw, mijn dochters en ik, nog steeds contact met de familie, zijnde de kinderen, want Heit en Mem zijn inmiddels overleden.
Ik weet dat er nog meerdere transporten zijn geweest, want ook twee zussen van mij hebben een tijd in Friesland op een boerderij doorgebracht. Douwe Egberts heeft hier goed werk mee gedaan en gezorgd dat veel kinderen de hongerwinter zijn doorgekomen. Ik ben tot ruim na de bevrijding in St. Nic. gebleven, want reizen was toen niet mogelijk en verboden door het Militair Gezag. Ik ben in juli weer thuis gekomen.
Wat Antoon Diemel betreft. Ik heb de man nooit gekend, maar mijn vader Co Sterkenburg wel. Hij had het vaak over hem en als er iets geregeld moest worden, dan nam hij contact met hem op en dan kwam het voor elkaar.
Boudewijn Sterkenburg, IJsselstein