Dank aan Antoon Diemel (2)
....Op 1 februari bracht mijn vader ons naar de Waterstraat in Utrecht. Vertrekplaats vanaf een klooster van de zusters Augustinessen. Wij moesten in een grote vrachtwagen stappen en heel stil zijn. Ik was maar net vijf jaar, de jongste van de kinderen.
Het was een lange donkere tocht en in de nacht kwamen wij aan in Leeuwarden in een grote hal met lange tafels en stoelen. Daar deden we ons tegoed aan Zweeds wittebrood met roomboter. Vanuit daar gingen wij naar ons gastgezin: de familie Egbert de Jomg, directeur van Douwe Egberts in Joure. Een groot gezin met zes kinderen. Zelf heb ik veel heimwee gehad, daar ik natuurlijk niet begreep, dat ik niet naar mijn eigen huis kon en mijn vader en moeder erg miste. Mijn broer, twee jaar ouder, begreep dit wel. Daardoor had ik geen trek meer in eten en drinken. Na enkele weken was ik een beetje gewend en herstelde zich dat.
Het was een heel groot huis met prachtige tuinen er omheen. Overdag was er een kindermeisje dat erg streng was, alles ging volgens de regels. Ik ging er ook naar de kleuterschool en iedere zondag naar de kerk. In de middag was er een wandeling door het stadje met onze zondagse kleren en schoenen.
Wij zijn heel goed opgevangen en verzorgd en hebben het heel goed gehad. Zelf sprak ik heel weinig, mijn hoofdmotto was: over hoeveel dagen mag ik naar huis? Uiteindelijk werd de vertrekdatum bekend, ongeveer begin juni 1945. Een taxi met chauffeur bracht ons huiswaarts. Zo blij was ik nog nooit geweest. Thuis aangekomen, keek ik door het grote raam naar binnen, zag meteen de mooie klok van marmer op de schoorsteenmantel en zei heel hard: "Ik ben thuis en ga nooit meer meer weg".
Mijn broer heeft nog meerdere keren in Joure bij de familie De Jong gelogeerd en ging dan zeilen. Mij kregen ze er niet meer naartoe. In 2000 ben ik nog een keer in Joure geweest. In het grote huis was het VVV-kantoor gevestigd. Alles kon ik mij nog herinneren, de stad, school, plein, tuinen en kerk.
Toen ik het artikel van Antoon Diemel las, besefte ik wat het vervoer voor risico met zich meebracht en voel ik veel waardering voor wat hij heeft gedaan.
Els Pisa van der Wurf, Den Dolder